Todos necesitamos una vez en la vida encontrar un amor loco. Una pasión ciega y desbordada. Un deseo bárbaro que nos arrastre a un cruce caminos, en una esquina oscura a la que nunca debimos llegar. Todos soñamos con abrir una puerta prohibida, beber una pócima desconocida que nos transforme y nos haga sentir…Todos buscamos una mirada cálida que nos arranque la monotonía de las pupilas y la pereza de las alas…Y dejarnos llevar por ella hasta un precipicio del que no vemos el final.
Todos buscamos alguna vez caer en la trampa, dejar a un lado la cordura, montar al caballo salvaje, bailar bajo la lluvia más intensa… Morder cuando esperan una caricia, besar cuando esperan un saludo, reír cuando las lágrimas tendrían que cubrirnos el rostro…
Todos deseamos llorar cuando otros ríen, alguna vez, y escondernos cuando otros nos obligan a dar la cara.
Todos queremos un minuto de gloria y una noche mágica que recordar. Queremos perdernos en un camino sin destino, que acaba en una charca de barro llena de ranas que nos miran con los ojos fijos y nos recuerdan que no debimos ceder. Y saber que nos equivocamos buscando el mar, pero teniendo claro que de poder volver atrás no cambiaríamos nada.
Todos tenemos derecho a recibir un consejo sabio de un amigo bueno al que decidamos no escuchar, seducidos por otras voces menos honestas. Todos soñamos un abrazo largo, una caricia lenta y una palabra dulce para poder seguir.
Alguna vez en la vida todos necesitamos mentirnos y pensar que nos quieren cuando sabemos que no es verdad. Lo hacemos porque recibimos tanta indiferencia que deseamos cerrar los ojos y y construir una realidad paralela para poderlo soportar. Todos suplicamos cariño y bajamos el listón de nuestra tolerancia alguna vez. Todos, de vez en cuando, nos hacemos los tontos y aceptamos menos de lo que merecemos para no perder algo que, en el fondo, no nos hace felices.
A todos, en ocasiones, nos gusta pensar que no vemos lo que vemos. Necesitamos, a veces, ver lo que no está.
Todos, alguna vez en la vida, callamos cuando deberíamos hablar y usamos palabras duras cuando tendríamos que optar por el silencio.
¿Quién no sueña con ser libre para gritar aquellos pensamientos que oprimen su garganta? ¿quién no fantasea como pisar tierra prohibida?
Todos perdemos la paciencia, construimos el muro, cerramos nuestras puertas y nuestras mentes y, un día, decidimos aislarnos y dejar de pensar.
Todos somos injustos un día y tragamos injusticia cien días más.
Aunque nosotros no somos esos días, ni nuestras dudas. No somos nuestros momentos de ridículo, ni los de gloria. No somos esas personas que tienen miedo, que están cansadas de esperar, que suplican amor y reciben un sucedáneo, que se conforman con disimular porque no se atreven a pedir… Esas que alguna vez son injustas, que son infieles, que no saben a dónde van, que se esconden, que sueñan con otras vidas mientras la rutina se les come la conciencia. No somos nuestro pasado, somos nuestro presente.
Somos el resultado de cada una de nuestras torpezas y moralejas. Lo que somos capaces de sentir después de cada paso en falso y de cada camino que no lleva a ninguna parte, pero no hay nada que nos ate a esas personas que fuimos y que deseamos dejar atrás.
Somos lo que decidimos que queremos ser. Empezamos cada día un camino nuevo, no importa lo que hemos dejado atrás. No estamos obligados a arrastrarlo. Nada nos condena a repetir nuestras acciones ni a culparnos por ellas. Podemos quedarnos con lo que aprendimos y lo que nos hizo reír y soltar todo lo demás. Pensemos en nuestras equivocaciones como pequeños tesoros, porque son los cimientos de quiénes somos ahora y deseamos llegar a ser. Nuestros errores necesarios para aprender a vivir. Hay un día en que todos necesitamos despertar y no reconocernos a nosotros mismos para poder volver a empezar…
17 Comentarios
albertmoliner el 21 septiembre, 2014 a las 2:51 pm
Ohh! Mercè: estas segura que no m’espies per un forat?? T’estimo!! Feliç onomàstica!! Petonets guapi!!
Moltes gràcies!! sí que t’espio, em miro a mí i tots som iguals, en el fons… Petons!!
albertmoliner el 21 septiembre, 2014 a las 3:06 pm
Isabel
Enviado de Samsung Mobile
jose el 21 septiembre, 2014 a las 4:32 pm
Todos queremos despertarnos un día,dejar de soñar y con ese valor que sólo tenemos en nuestro interior,hacerlo real y ser nosotr@s mism@s…pero somos cobardes,comodones,amantes más de lo soñado que lo vivido…pero que bueno que tu reivindique la lucha por cambiar y SER EN VEZ DE APARENTAR
…que quieres?somos animales sociales sociales y ello comporta comportamiento…como siempre ,Merce,esta
Moltes gràcies! Tots tenim dret a tornar a començar sense que els monstres piquin a la porta i ens recordin que vam fallar o permetre coses que no tocava. Hem d’aprendre de les errades però no som les nostres errades… Petons!
Belen el 22 septiembre, 2014 a las 11:37 am
Merce, i si hi ha algú q es dedica a recordar continuament els teus errors i a la vegada amenaçant d’explicar els teus errors?? Això és ser dolent… I amb això em trobo jo…. Que li dius a aquesta persona q ni es capaç de respectar-me quan estic malalta amb un cancer?? Això és ser egoista…. I mala persona i JO TINC GANES DE VIURE TRANQUIL.LA!!! Gracies!!! I m’agrada el teu escrit!
Les persones que ens estimen només ens fan crítica constructiva i ens recorden cada dia les coses que fem bé. Tots ens equivoquem i fem moltes coses bones alhora. Ningú no té dret a dir-te com ets i retreure’t el teu passat i si ho fa, no l’escoltis. Apropa’t a les persones que et volen bé i sigues tu mateixa, viu com et faci feliç viure… Cada moment és or. I cuida’t molt per refer-te i tornar a ser tu més que mai i fer tot allò meravellós que saps fer i que has après, en part, gràcies als teus errors… El camí comença cada dia de nou, cada instant és una nova oportunitat… Petons i ànims!
Muchas gracias! Me alegra que te guste! Eres muy amable!!!
Mercè Arrufat el 25 septiembre, 2014 a las 11:03 pm
M’ha encantat llegir-te aquesta nit, em puc reconèixer en el teu texte, fort en sentiments variats i a vegades contradictoris, que em fan sentir realitats complexes de la vida… Gràcies per donar-nos a compartir aquesta resonància… Mercè Arrufat
Ohh! Mercè: estas segura que no m’espies per un forat?? T’estimo!! Feliç onomàstica!! Petonets guapi!!
Moltes gràcies!! sí que t’espio, em miro a mí i tots som iguals, en el fons… Petons!!
Isabel
Enviado de Samsung Mobile
Todos queremos despertarnos un día,dejar de soñar y con ese valor que sólo tenemos en nuestro interior,hacerlo real y ser nosotr@s mism@s…pero somos cobardes,comodones,amantes más de lo soñado que lo vivido…pero que bueno que tu reivindique la lucha por cambiar y SER EN VEZ DE APARENTAR
…que quieres?somos animales sociales sociales y ello comporta comportamiento…como siempre ,Merce,esta
Muchas gracias! Seamos quienes deseamos ser 🙂
Simplement fantàstic Mercè!!! Et felicito per aquest text… m’agrada la seva força
Petons!!!
Moltes gràcies! Tots tenim dret a tornar a començar sense que els monstres piquin a la porta i ens recordin que vam fallar o permetre coses que no tocava. Hem d’aprendre de les errades però no som les nostres errades…
Petons!
Merce, i si hi ha algú q es dedica a recordar continuament els teus errors i a la vegada amenaçant d’explicar els teus errors?? Això és ser dolent… I amb això em trobo jo…. Que li dius a aquesta persona q ni es capaç de respectar-me quan estic malalta amb un cancer?? Això és ser egoista…. I mala persona i JO TINC GANES DE VIURE TRANQUIL.LA!!! Gracies!!! I m’agrada el teu escrit!
Me encantó, como todas tus entradas.
Abrazo grande.
Otro abrazo para ti! gracias 🙂
Les persones que ens estimen només ens fan crítica constructiva i ens recorden cada dia les coses que fem bé. Tots ens equivoquem i fem moltes coses bones alhora. Ningú no té dret a dir-te com ets i retreure’t el teu passat i si ho fa, no l’escoltis. Apropa’t a les persones que et volen bé i sigues tu mateixa, viu com et faci feliç viure… Cada moment és or. I cuida’t molt per refer-te i tornar a ser tu més que mai i fer tot allò meravellós que saps fer i que has après, en part, gràcies als teus errors…
El camí comença cada dia de nou, cada instant és una nova oportunitat…
Petons i ànims!
Muy bueno Merce. Cuanta verdad y realidad tan bien expresada hay en ese texto tuyo. Gracias!!
muchas gracias!
Hola, Merce, es un gusto saludarte.
Desconozco tus preferencias con respecto a las nominaciones que aquí se otorgan
pero decidí que debía considerarte para recibir el siguiente premio:
http://lorettamaio.wordpress.com/2014/09/24/erase-una-vez-excellence/?preview=true&preview_id=2441&preview_nonce=e1cd634114
Me agrada tu trabajo y tu manera de transmitir la vida.
Feliz semana 🙂
Muchas gracias! Me alegra que te guste! Eres muy amable!!!
M’ha encantat llegir-te aquesta nit, em puc reconèixer en el teu texte, fort en sentiments variats i a vegades contradictoris, que em fan sentir realitats complexes de la vida… Gràcies per donar-nos a compartir aquesta resonància… Mercè Arrufat
Tots ho som de contradictoris… Gràcies per llegir-me, me n’alegro molt que t’agradi! Una abraçada, Mercè 😊